Soms loopt een kind weg ...
Nuttig om te weten >>

Weglopers

Het komt nogal eens voor dat jongeren van een jaar of 14,15 weglopen. In dit verhaal ga ik er even van uit dat er geen sprake is van enige vorm van mishandeling

Ouders hebben het vaak niet aan zien komen. Toch komt zoiets niet uit de lucht vallen. Vaak laat een kind het  ""gewone"" pubergedrag zien. Het voelt zich ongelukkig en alleen. Het kind accepteert niet dat de ouders het niet goed vinden dat het in de nacht thuis komt; het mag van de ouders geen drank en drugs gebruiken. Het verdraagt niet meer dat de ouders zich met hem of haar bemoeien. Vaak gaat het eerst wat zwerven; zegt niet waar het is, komt veel te laat thuis uit school enz. Daarna neemt het de grote stap. Weglopen!

Soms heeft een jongere zich gemeld bij de hulpverlening of soms heeft hij eerst onderdak gezocht bij een vriendje of klasgenoot. Daarna komt meestal toch de hulpverlening om de hoek kijken.
Nu gaat er een soort stoomwals van start die niet meer te stoppen is. Nu geldt ook niet meer de normale logica. Je moet het meegemaakt hebben om het te kunnen geloven! Ouders van de klasgenoot gaan u bellen en je voelt door de telefoon dat zij de arme stakker tegen u willen beschermen: ""Uw kind loopt natuurlijk niet zomaar weg! Wilt u erover praten?"" Nee dat wilt u niet, waar bemoeit die ouder zich mee. Maar die ouder geeft niet op en brengt uw kind bij het Advies en Meldpunt Kindermishandeling (AMK), tegenwoordig VT dus. Daarna gaat de melding naar de Raad voor de Kinderbescherming (RvdK) Deze gaat een onderzoek doen.
Het gesprek met een raadsmedewerker vindt plaats en tot uw verbazing blijkt uw kind u van van alles te beschuldigen. (Vraag overal een kopie van het dossier op.)

Vaders worden doorgaans vreselijk boos en"¦"¦. de raadsmedewerker noteert dat vader nogal agressief overkomt! Het meest onthutsend tijdens zo"n gesprek is nog wel dat het standpunt van de RvdK is dat ""men niet  aan waarheidsvinding doet."" Niemand blijkt geïnteresseerd te zijn in het antwoord op de vraag of deze beschuldigingen ook echt waar zijn! Men gaat gewoon uit van het verhaal van het kind. Punt uit. De stoomwals dendert gewoon door. Uw kind wordt ergens geplaatst en het kan voorkomen dat u zelfs niet eens weet waar. De hulpverlener vraagt bijna altijd een uithuisplaatsing aan. Men gaat het accent leggen op zelfstandigheid heet dat dan. De zaak gaat na enige tijd naar de kinderrechter. Deze spreekt vaak een ondertoezichtstelling (OTS) uit, waarschijnlijk ook met uithuisplaatsing (UHP).

Wat kunt u als ouders doen?

Het is verstandig om uzelf weer, na de eerste schrik, bij elkaar te rapen. Probeer te beseffen dat het veel ouders zo vergaat. Uw kind palmt de buurt, familie en de school in door zich daar heel anders voor te doen dan thuis. Het kind speelt de slachtofferrol met veel overtuiging en elk verhaal over mishandeling wordt daardoor geloofd.

Laat dit geen wig tussen u als ouders drijven; steun elkaar en respecteer dat uw partner misschien anders reageert dan uzelf.

De natuurlijke gang van zaken is dat u nu met allerlei instanties in gesprek/conflict raakt en dat uw kind vol belangstelling langs de zijlijn staat als toeschouwer. U zou serieus kunnen overwegen om niet in deze valkuil te trappen. Ga geen instanties overtuigen van uw gelijk en uw onschuld; dat lukt toch niet! Werk niet mee aan een psychiatrisch onderzoek van uzelf of uw gezin. Het trekt u verder in het moeras en levert niks op.

Vraag u daarentegen eens af wat het ergste is dat u kan overkomen? Uw kind is 2 of 3 jaar eerder uit huis dan gepland. Het heeft nu niet uw directe persoonlijke aandacht en support. Het moet in een wat hardere wereld volwassen worden. Die schade valt toch wel te overzien? Hier heeft het zelf voor gekozen! Als uw kind thuis was blijven wonen had u ook niet allerlei rottigheid kunnen voorkomen. Bedenk dat een hulpverlener die nu misschien hoog van de toren blaast doorgaans na een paar maanden al weer buiten beeld is. Uiteindelijk bepaalt u ook zelf hoe plat u zich laat walsen.

 

Praktische tips:

+ Schaam u niet voor de situatie. Praat er gewoon over, in ieder geval met adoptieouders. Mogelijk doet uw kind alles wat u verboden heeft. Lellebellenkleding en dikke make-up? Maak u niet druk; u loopt er niet mee! Misschien wil het weten of u zo ook nog steeds van hem/haar houdt.

Probeer contact met uw kind te krijgen en te houden. Wees vindingrijk. Mag er geen contact zijn; mogelijk mag wel een kaartje of een brief.

+ Blijf vriendelijk en uitnodigend naar uw kind, maar dring niets op.

 Laat weten dat hij/zij altijd welkom is voor een kop thee en dat hij daarna weer gewoon weg kan.

+ Ga niet in op verzoeken van uw kind die via anderen komen. Laat uw kind het zelf vragen en zelf ophalen, dan spreekt u hem of haar ook weer even.

+ Wees heel terughoudend met dingen betalen. Reiskosten naar school? Doen! Boetes voor zwartrijden? Niet aan beginnen!  Uw kind wil bij u weg? Dat houdt ook in bij uw portemonnee weg. Slecht gedrag niet faciliteren.

+ Ga geen conflicten aan met het huis waar uw kind woont, dat leidt tot niets en uw kind ervaart dit als ruzie met hem of haar.

+ Ga niet met allerlei instanties in discussie. Bewaar uw verhaal voor de kinderrechter, soms is deze niet geïnteresseerd in het verhaal van de ouders en soms spreekt hij echt recht. Ook de kinderrechter richt zich op de hulpverlening en controleert niet of de verhalen van uw kind kloppen. Er kan wel gevraagd worden of uw kind aangifte wil doen bij de politie.

 

Er wordt u inderdaad onrecht aangedaan! Helaas is daar niet veel aan te doen. Houd de deur open want uw kind weet het zelf niet, maar het heeft u nog steeds heel hard nodig. Meestal duurt het even maar na een tijd draait uw kind wel weer bij. En dan maar hopen dat er in de tussentijd niet te veel rottigheid is gebeurd.


Als er een zitting bij de kinderrechter komt, verzamelt u zo veel mogelijk brieven over de situatie in uw gezin van bijvoorbeeld de school of de sportclub. Zorgt u ervoor dat deze voor de zitting bij de rechter en de raad voor de kinderbescherming liggen.
Om een indruk te krijgen van wat er gebeuren kan als u wel in gesprek gaat met instanties: in de map Publicaties het Dossier Anja van Brussel.

Zie ook hierboven Gezag over minderjarigen.

Ga terug